سايت شرکت آرمین سپهر سپاهان

فصل اول‌: تعاريف كلي و اصول‌

ماده 1. کلیه کارفرمایان‌، کارگران‌، کارگاه‌ها، موسسات تولیدی‌،صنعتی‌، خدماتی و کشاورزی مکلف به تبعیت از این قانون‌ می‌باشند.
ماده 2. کارگر از لحاظ این قانون کسی است که به هر عنوان در مقابل‌دریافت حق‌السعی اعم از مزد، حقوق ، سهم سود و سایر مزایا به‌درخواست کارفرما کار می‌کند.
ماده 3. کارفرما شخصی است حقیقی یا حقوقی که کارگر به‌درخواست و به حساب او در مقابل دریافت حق‌السعی کار می‌کند.مدیران و مسوولان و به طور عموم کلیه کسانی که عهده‌دار اداره ‌کارگاه هستند، نماینده کارفرما محسوب می‌شوند و کارفرما مسوول‌کلیه تعهداتی است که نمایندگان مذکور در قبال کارگر به عهده ‌می‌گیرند. در صورتی که نماینده کارفرما خارج از اختیارات خودتعهدی بنماید و کارفرما آن را نپذیرد، در مقابل کارفرما ضامن است‌. ماده 4. کارگاه محلی است که کارگر به درخواست کارفرما یا نماینده‌او در آنجا کار می‌کند، از قبیل‌: موسسات صنعتی‌، کشاورزی ‌،معدنی‌، ساختمانی‌، ترابری‌، مسافربری‌، خدماتی‌، تجاری‌، تولیدی‌،اماکن عمومی و امثال آنها.
کلیه تاسیساتی که به اقتضای کار متعلق به کارگاه‌اند، از قبیل‌:نمازخانه‌، ناهارخوری‌، تعاونی‌ها، شیرخوارگاه‌، مهدکودک ‌، درمانگاه ‌، حمام‌، آموزشگاه حرفه‌ای‌، قرائت خانه‌، کلاس‌های‌سوادآموزی و سایر مراکز آموزشی و اماکن مربوط به شورا و انجمن‌اسلامی و بسیج کارگران‌، ورزشگاه و وسایل ایاب و ذهاب و نظایرآنها جزء کارگاه می‌باشند.
ماده 5. کلیه کارگران‌، کارفرمایان‌، نمایندگان آنان و کارآموزان و نیزکارگاه‌ها مشمول مقررات این قانون می‌باشند.
ماده 6. براساس بند چهار اصل چهل و سوم و بند شش اصل دوم واصول نوزدهم‌، بیستم و بیست و هشتم قانون اساسی جمهوری‌اسلامی ایران‌، اجبار افراد به کار معین و بهره‌کشی از دیگری ممنوع ومردم ایران از هر قوم و قبیله که باشند از حقوق مساوی برخوردارندو رنگ‌، نژاد، زبان و مانند اینها سبب امتیاز نخواهد بود و همه افراداعم از زن و مرد یکسان در حمایت قانون قرار دارند و هر کس حق‌دارد شغلی را که به آن مایل است و مخالف اسلام و مصالح عمومی ‌و حقوق دیگران نیست برگزیند.